Een baby krijgen: de vruchtbaarheidsreis van Julie en Camilla

De blogpost die je gaat lezen is geschreven door Julie en Camilla.

De vruchtbaarheidsreis beginnen

Ik wou nooit kinderen. Begrijp met niet verkeerd, ik ben dol op kleintjes en de geur van een baby doet me meer dan ik wil toegeven – ik wou er zelf gewoon geen. Niet totdat ik Julie ontmoette tenminste en ik besefte dat ware liefde altijd in mijn leven ontbroken had, en dat mijn verlangen naar een gezin in het donker had liggen wegkwijnen als een verlept plantje wachtend op de warmte van de zon.

Dat zei ik tegen haar toen we een paar maanden samen waren en tot mijn verrassing en genoegen ontdekte ik dat zij ook graag een kind wilde. Dat ik niet de enige was die een vrucht van onze liefde in deze wereld wilde brengen. Maar het pad naar het volbrengen van onze wens was moeilijk te zien, want wat is de procedure wanneer twee vrouwen die van elkaar houden leven willen creëren? 

Nadat we zo'n beetje alles hadden gelezen wat we op Google konden vinden, besloten we om contact op te nemen met een vruchtbaarheidskliniek. We beseften dat er heel veel keuzes waren om te maken en dat het proces om zwanger te worden best wel eens lang zou kunnen duren. Omdat we de hele weg een betrouwbare partner wilden hebben, kozen we voor een particuliere, Noorse kliniek waarover we veel goeds hadden gehoord. Opgewonden en zenuwachtig kwamen we langs voor ons eerste consult. Er werd bloed afgenomen, eierstokken en baarmoeder werden onderzocht en we namen de eerste horde: "Het ziet ernaar uit dat alles in orde is om zwanger te worden." Tegelijkertijd kwamen we erachter dat een nieuwe methode onlangs was goedgekeurd in Noorwegen: partnerdonatie. In het kort komt het erop neer dat lesbische stellen eicellen mogen bevruchten van de ene partner om de embryo vervolgens te plaatsen in de baarmoeder van de ander.

Zouden we echt samen een baby kunnen maken, als in echt echt?

We waren dolblij, nerveus en opgewonden, en op aanbeveling van de kliniek gingen we snel kijken naar mogelijke spermadonors bij Cryos International. Het was ook rond deze tijd dat we trouwden en op huwelijksreis gingen.

Het eerste dat we zagen toen we inlogden bij de site was een zeer duidelijke en gemakkelijk toegankelijke pagina met informatie over de verschillende donors. We waren ook blij verrast toen we ontdekten dat we via Cryos de mogelijkheid hadden om toegang te krijgen tot uitgebreide spermadonorprofielen. We hadden direct het gevoel dat de door ons gekozen kliniek de juiste was: ze waren verbonden aan een spermabank die onze veiligheid, ons comfort en onze zekerheid serieus nam zonder iets aan het toeval over te laten. Want als er iets was wat we wilden, was het alles weten.

De weken erna waren we elke avond vrijwel uitsluitend bezig met de zonsondergang bekijken op Bali en het scrollen door de beschikbare profielen op Cryos. We namen familiegeschiedenissen door, gezondheidscertificaten, psychologische profielen en persoonlijke brieven. We bespraken oogkleur, haarkleur, lengte en karakter, en uiteindelijk wisten we de lijst terug te brengen tot drie donors die aan al onze criteria voldeden:

• Ze leken alle drie op een of andere manier een beetje op ons, of op iemand in onze naaste familie.
• Ze leken stabiel, ambitieus en emotioneel beschikbaar.
• En ze waren allemaal langer dan 1,80 m.

Uiteraard zou lengte niet de doorslag moeten geven, maar met twee moeders die allebei vrij lang zijn (1,70 en 1,76 m), leken ze vrij goed bij ons te passen! 

In Noorwegen is de regel dat je drie donors moet kiezen die je wilt gebruiken. Dat lijstje stuur je naar de kliniek die uiteindelijk besluit wie de donor zal zijn, en die informatie blijft vertrouwelijk totdat het kind erom mag vragen wanneer hij/zij 15 wordt. Nerveus en opgewonden vulden we het formulier in, stuurden het op aan de kliniek en wachtten af.

De herfst hebben we besteed aan hormoonbehandelingen, eicelpuncties en een niet geslaagde embryotransfer, maar we zijn ervan overtuigd dat we snel zwanger zullen worden. We moeten gewoon durven hopen, opgewonden durven zijn en ons eraan blijven herinneringen dat het altijd de moeite waard is om te werken voor iets dat je echt wilt.

Onze volgende poging staat gepland voor aanstaande vrijdag, dus ik denk dat alles wat nog te zeggen valt is "veel succes"...

Willen jullie nog meer kinderen? Hoeveel dan?

We willen graag twee kinderen als we het geluk hebben om dit mogelijk te maken. Maar we beginnen met één.

Zijn jullie van plan jullie kind te vertellen over de donor? En wanneer dan en hoe? 

Zeker! We denken dat het belangrijk is om open en eerlijk te zijn over hoe het kind gemaakt is, en we zullen het gesprek waarschijnlijk voeren zodra hij/zij oud genoeg is om het te begrijpen – of direct als hij/zij ernaar vraagt. We denken dat het ontzettend belangrijk is dat ons kind vertrouwen heeft in wie hij/zij is en waar hij/zij vandaan komt!

Hebben jullie advies voor andere stellen in jullie situatie die op het punt staan om dezelfde reis af te leggen?

Wees niet te streng voor jezelf en aanvaard dat stress en zenuwen een natuurlijk onderdeel van het proces zijn. Hoeveel keer wij wel niet goedbedoelde "adviezen" hebben gekregen van Jan en alleman, dat we gewoon moesten "ontspannen, dat het dan vanzelf goed zou komen". Maar dat is niet hoe het werkt als je een IVF-procedure doorloopt. Het is een behoorlijke last om te dragen met veel stress – en dat is HELEMAAL NIET ERG! Onze vruchtbaarheidscoach vatte het mooi samen: "Als stress zou voorkomen dat je zwanger wordt, zou er nooit een IVF-baby geboren zijn." Dat is iets waar we steeds weer even bij stilstaan.

Als u, net als Julie en Camilla, geïnteresseerd bent in het starten van een vruchtbaarheidsbehandeling met donorsperma, volg dan de link naar onze gids over het kiezen van een spermadonor.