Er als volwassene achter komen dat je geboren bent dankzij een eiceldonor
De ouders van Katie lieten hun droom van een kind uitkomen met de hulp van een eiceldonor – en hielden het 25 jaar geheim. Toen Katie 24 was, kwam ze er bij toeval achter dat ze op de wereld is gekomen dankzij een donor.
Toen ze onderzoek deed naar ivf-behandelingen besefte de 24-jarige Katie dat het zeer onwaarschijnlijk was dat haar ouders de eicellen van haar eigen moeder hadden gebruikt om haar te verwekken. Hier kunt u haar persoonlijke verhaal lezen over haar jeugd, hoe het voelde toen ze besefte dat ze was verwekt met de hulp van een eiceldonor en ten slotte haar persoonlijke advies aan ouders van donorkinderen.
Moeder, vader, kind – en donor
“Behalve ikzelf bestaat mijn familie uit mijn lieve moeder en vader die uit elkaar zijn. Ik heb met ze allebei een goede band en ik ben er trots op dat mijn moeder mijn beste vriendin is.
Ik ben verwekt met de hulp van een eiceldonor, maar dat wist ik niet toen ik opgroeide. Daar kwam ik pas vorig jaar toevallig achter toen ik onderzoek deed naar ivf-behandelingen.”
Ontdekken dat je een donorkind bent
“Ik besefte toen ik 24 was dat ik ben verwekt met de hulp van een eiceldonor. Ik kwam er zelf achter door simpel onderzoek naar ivf bij oudere vrouwen en ik besefte al snel – vanwege mijn moeders leeftijd bij mijn geboorte – dat het zeer onwaarschijnlijk was dat ik geboren ben met de eicellen van mijn eigen moeder. Zo kwam het dat ik na een paar dagen van verwerken en informatie zoeken de moed verzamelde om mijn ouders de waarheid te vragen. Toen vertelden ze me alles en het was allemaal erg emotioneel. Mijn ouders hebben er spijt van dat ze het me niet vanaf mijn geboorte hebben verteld. Sinds ons gesprek hebben ze allebei hun excuses aangeboden en ingezien dat het geen van ons geholpen heeft om het geheim te houden. Ze hebben het zelfs nooit aan iemand anders verteld, dus dat ik het alleen moest ontdekken was erg moeilijk voor me.
Sinds mijn ontdekking zijn mijn ouders erg open en eerlijk geweest en hebben ze al mijn vragen beantwoord. Ze steunen me in mijn zoektocht naar informatie over mijn eiceldonor en genetische halfbroers en -zussen. Hun steun is erg belangrijk voor me geweest en heeft deze tocht wat gemakkelijker gemaakt omdat ik weet dat ik eerlijk tegen ze kan zijn en dat ze er altijd voor me zullen zijn.”
Gesprekken over de eiceldonor
“Na mijn ontdekking hebben mijn ouders en ik het veel over de eiceldonor gehad. Tijdens die gesprekken gebruiken we de term donor omdat we allemaal weten wat dat betekent. Ik vind de term donor wat koud klinken, alsof ik op medische wijze ben gemaakt. Daarom geef ik de voorkeur aan de term genetische ouder vanwege de wetenschappelijke definitie van wat die vrouw van mij is. Ze is mijn genetische moeder, maar dat vind ik te persoonlijk voelen, daarom geef ik de voorkeur aan de term genetische ouder. Maar er is geen goed of fout en ik denk dat andere kinderen van eicel- of spermadonors iets andere definities hebben die ze graag gebruiken.
Ik heb mijn ouders gevraagd naar de selectieprocedure voor de eiceldonor en ze vertelden me dat de kliniek tijdens het zoeken van een eiceldonor zei dat ze de perfecte kandidaat hadden gevonden – iemand met vergelijkbare kenmerken als mijn moeder. Daar waren mijn ouders erg blij mee omdat de overeenkomsten met mijn moeder mij het gevoel zouden geven dat ik bij het gezin hoorde.”
Opgroeien zonder te weten van mijn genetische achtergrond
“Toen ik opgroeide wist ik niks, dus tijdens mijn jeugd heb ik mijn genetische achtergrond nooit in twijfel getrokken. Ik heb vroeger altijd de foto's van mijn zwangere moeder gezien, net als de foto's van mij en haar na de geboorte. Daardoor had ik nooit enige reden om aan de genetische relatie te twijfelen. Als ik echter terugkijk, kan ik sommige dingen nu veel beter plaatsen en begrijp ik mezelf veel meer toen ik me fysiek anders voelde dan mijn familie.
Ik heb bijvoorbeeld altijd geworsteld met mijn gewicht. Ook als kind was ik erg mollig en als tiener was het extra moeilijk voor me omdat iedereen in mijn familie verder zo slank was. Ik vergeleek mezelf steeds met mijn moeder omdat ze altijd zo’n mooi figuur had. Nu ik weet dat ik geboren ben met een eiceldonor voel ik me veel beter over mijn eigen lichaam. Ik besef nu dat ik niet zoveel tijd had moeten besteden aan de vraag waarom ik niet zo mooi was als mijn moeder omdat ik haar genen niet geërfd heb. Als ik dat geweten had, zou ik niet zo hard voor mezelf zijn geweest en had ik die vergelijkingen niet gemaakt.”
Hoe het is om verwekt te zijn met een eiceldonor
“Ik had liever gehad dat mijn ouders me van begin af aan hadden verteld dat ik verwekt ben met een eiceldonor – ik vind eerlijkheid heel belangrijk. Als ze eerlijk tegen mij waren geweest, had ik mijn uiterlijk niet mijn hele leven vergeleken met de niet-biologische kant van mijn familie. Door het geheim was het vertrouwen tussen mij en mijn ouders weg – hoewel we er hard aan werken dat weer te op te bouwen. Maar het blijft moeilijk doordat ik het gevoel heb dat ik mijn hele leven ben voorgelogen en ik heb tijd nodig om daarvan te herstellen. Ik begrijp hun angsten en redenering, maar het is erg moeilijk voor me geweest omdat ik altijd het gevoel had dat mijn ouders mijn beste vrienden waren en nooit iets voor me achterhielden.
Ik wil graag in contact komen met mijn donor om haar naam te weten en wat haar redenen waren om te doneren en om te vragen of ze soms aan me denkt. Met een naam zou de hele situatie een stuk persoonlijker en positiever voelen omdat ik bijvoorbeeld zou kunnen zeggen dat ‘Mary’ iets moois voor mijn ouders heeft gedaan. Ik denk ook na over hoe ze eruitziet, omdat ik soms te veel nadenk over mijn uiterlijk en me afvraag welke eigenschappen van mijn genetische ouder komen en welke van mijn vader.
Als ik in contact zou komen met mijn genetische ouder, zou ik misschien ook in contact kunnen komen met mogelijke donorbroers en -zussen. Opgroeiend als enig kind heb ik altijd een zusje of een broertje willen hebben. Daarom zou ik heel graag broers of zussen van de eiceldonor willen vinden omdat we veel gemeen zullen hebben en we elkaar zouden kunnen steunen op onze bijzondere reis.”
Advies aan andere gezinnen met kinderen van een sperma- of eiceldonor
“Mijn advies aan andere gezinnen met kinderen die zijn verwekt met de hulp van eiceldonatie of donorsperma is om open en eerlijk te zijn en ze te steunen tijdens hun jeugd. Mijn persoonlijke ervaring heeft me geleerd dat geheimen zoals dit de relaties binnen een gezin kunnen verstoren, zowel voor mij als mijn gezin. Mijn ouders hebben dit proces alleen doorgemaakt, net als ik. Daarom is het belangrijk om het een positief onderdeel te maken van het verhaal van je kind. Dat ze op deze wereld zijn gekomen met de hulp van een eiceldonor is wat deze kinderen uniek maakt.
Ouders zijn er om hun tranen weg te vegen, om ze te knuffelen als ze bang zijn en om met ze te spelen, daarvoor hoef je niet genetisch verwant te zijn. Het is niet erg om een donorkind te zijn. Wat erg is, zijn de leugens en geheimen.
Wat ik verder wil adviseren is om te kiezen voor een ID Release-donor zodat uw kind contact kan krijgen met de eicel- of spermadonor. Mijn ouders hadden geen keus, in de jaren 90 mocht je alleen een volledig anonieme donor kiezen (Non-ID Release-donor). Het is een van mijn grootste wensen om in contact te komen met de donor, omdat ik verder alleen maar niet-identificerende informatie heb zoals kleur haar en ogen, lengte en gewicht. Ik houd niet van het onbekende, het ligt in mijn aard om nieuwsgierig te zijn en om meer te willen weten over mijn eiceldonor.”